"Dobro umiera w ciszy" - Patryk Omen

"Być człowiekiem – to dostateczny powód, żeby być nieszczęśliwym."

1 część cyklu.

Już wiele razy wspominałam, że obawiam się czytać książki polskich pisarzy. Mimo to zaciekawiona sięgam po każdą lekturę, napisaną przez rodaka. „Dobro umiera w ciszy” było moim kolejnym ‘eksperymentem’.

Do Kobiety-Medium przychodzi dziewczynka i prosi o pomoc. Chce poznać historię Karola i Amandy Matlak, a żeby to zrobić obie muszą wyruszyć w podróż. Towarzyszyć im będzie pewien mężczyzna.

Nastepnie poznajemy wspominane wyżej młode małżeństwo. Od początku przeżywamy historię, która im się przytrafiła i którą po kilku latach chce poznać dziewczynka.

Pomysł na fabułę był niekonwencjonalny i oryginalny. Od początku jest tajemniczo, a akcja pędzi powoli, wprowadzając czytelnika w szczegóły. Autor cały czas ukrywa przed nami wątki, by nagle zapoznać nas z jakimś faktem, przez co jesteśmy w szoku. W naszych głowach piętrzą się pytania i z zainteresowaniem brniemy dalej.

Bardzo dobrym posunięciem było miejsce akcji: Polska.  Nie czuć w książce amerykańskiej sztuczności. Niestety zabrakło barwnych opisów polskich miast, czy wsi, wręcz przeciwnie, nazwy miejsc pozostały ukryte (plus do tajemniczości).

Patryk Omen stworzył  historię, która potrafi wywołać ciarki, pisarz potrafi wzbudzić grozę, jednocześnie wprowadzając nas w stan psychiczny i emocjonalny postaci.

W książce występowało dużo miłosnych uniesień, jednak tak stonowanych by czytelnikowi, który Nie lubuje się w opisach erotycznych przeżyć, to nie przeszkadzało.

„Okaż ludziom trochę zainteresowania, a wciągną cię w swój świat. Głównie w swoje problemy. Szczęściem się Nie dzielą. Dyskontują je w samotności. Jesteśmy pod tym względem pieprzonymi egoistami. Wszyscy.”

Bohaterów nie poznajemy wielu. Czasami przewijają się przez powieść ludzie, którzy dla nas nic nie znaczą. Głównymi postaci są Amanda i Karol. Poznajemy ich myśli, wątpliwości, a także pragnienia. Rozumiemy ich ból i utożsamiamy się z nim. Bohaterowie wykreowani są nie idealnie, posiadają wiele wad. Dostrzegamy także błędy jakie w życiu popełnili, ale wiemy dlaczego tak postąpili.

I chociaż osobiście na początku polubiłam i Amandę i Karola, po pewnym czasie do tego drugiego poczułam wielką niechęć i myślę, że wiele kobiet się ze mną zgodzi.

Patryk Omen nie bał się używać wulgaryzmów, czasami wręcz z tym przesadzał.

Jednak można uzasadnić to kryzysowymi sytuacjami, w których każdy traci nerwy.

Narracje zastosował naprzemienną. Na początku każdej części (w sumie było ich trzy) opowieść ze strony Kobiety-Medium, potem historia szła narracją trzecioosobowa, opowiadając co dzieje się z Karolem i Amandą.

Co do stylu pisarza był prosty. Autor nie starał się używać wyszukanych słów, czuć było normalność powieści. Opisał też wiele życiowych rzeczy tzn. sprawy, które dręczą ludzi, ich prawdziwe problemy.

Opisując okładkę mogłabym użyć tylko jednego określenia: genialna!

Jest nie tylko przepiękna (na swój sposób) i przyjemna w dotyku, ale to idealne wprowadzenie do historii, która czeka po otwarciu.

Papier książki jest świetny, a czcionka dostosowana do rozmiaru wydania.

Coś co rzuciło mi się w oczy to literówki. Z początku mi nie przeszkadzały, ale sytuacja powtarzała się kilka razy, co zaczęło mnie irytować.

„Ta dziewczyna,  jej historia, wywarły na mnie tak ogromny wpływ, iż wciąż nie potrafię o niej zapomnieć – a minęło już od tamtej pory kilka miesięcy. Śnię i myślę o niej. Mam ją ciągle przed oczami.” – napisał na początku autor jako Kobieta-Medium.

Ja mogę się pod tym jedynie podpisać.

„Dobro umiera w ciszy” skończyłam w jeden dzień i to nie ze względu na małą objętość. Zostałam tak wciągnięta, że nie potrafiłam się oderwać.

Tego co czułam po przeczytaniu ostatniej strony, nie da się opisać.

Trochę czasu minęło odkąd ją skończyłam, więc nie jestem ‘na świeżo’, ale pamiętam, że miałam mieszane uczucia.

Historia tak mnie zaskoczyła i mi się spodobała, że nie potrafię przestać o niej myśleć. Jednak zakończenie wbiło mnie w fotel i książka wylądowała na ścianie. Byłam po prostu w szoku, na dodatek nie chciałam  żeby to był już koniec.

To nie pierwsza powieść Patryka Omena. Znalazłam informacje o jego poprzednich książkach, jednak nie mogę zapewnić, że je przeczytam. Będę się obawiała czy aby te historie są dla mnie. Wiem za to, że jeżeli któraś lektura pisarza, trafi w moje ręce to przeczytam na sto procent. Sama jednak nie będę ich poszukiwała.

Choćbym chciała nie mogę polecić wszystkim. Z pewnością „Dobro umiera w ciszy” nie jest dla przeciwników ostrzejszych słów i zachowań. Nie jest też dla osób, które w prawdziwej opowieści nie cenią magii, dla innych jednak ta książka to będzie rarytas – jak dla mnie.

„Boże, chcę o tym zapomnieć…”

Za książkę serdecznie dziękuję: